Kızıl Yangında Açan Gonca

Derman aranır dertlere

O dertler bize meğer derman imiş

Bir kızıl yangın gibi yaksa da ellere ferman imiş

Bir İbrahim arar o büyük put, batılı yok edecek bu dert imiş

Ne desek boş imiş

Bir kuytu köşe bize ilaç imiş

Okunur selamız, ölümüz bize haber imiş

Geçtiğimiz sokaklar bize kırık bir hatıra imiş

Yoldan eder bu dert

Yolu yeniden inşa eder bu dert

Kısık gözlerle bakmak gerek

Okumak gerek, bir mısrayı bin etmek gerek

Çözülmez düğümleri daha da düğümlemek gerek

Ağlasın o narin gözlerimiz, gülmeye ne gerek

Bu bahçeyi yaksa da bu dert, bu yolda yürümek gerek

Gönül derdi sevdiyse, dermanı dertte gerek

Yanıp da kül olmuş o bahçe

Yanıp da gül olmuş o bahçe

Şimdi ne denir o narin gözlere

Okunur kızıl yangınlar, gonca gonca açar gizli bahçelerde

Bulup da getirmek gerek olsa da Fizan ilinde

Eleyip unu astı iplere, imkânsızı buldu kendinde

Dermanı buldu derdinde

Suali buldu cevâb-ı âlîde

Kırk yıl aştı

Sonunda kendine ulaştı

Gözlerini ölmeden açtı

Dermanı buldu, dert ondan kaçtı

Şimdi ne dese gerek

Olmazları olduran Rab var iken

Sükûttan başka ne gerek

Tevekkülü bırakmamak gerek, o ipi sıkı tutmak gerek