Adım

Küçükken dedem beni berberin yanındaki bakkala götürürdü.  

Şimdi ise ben dedemi bakkalın yanındaki berbere götürüyorum. O zamanlarda ben dedemin elini tutmak istemiyordum. Şimdi ise dedem benim elimden destek almadan yürümek istiyor. Hemen yanında duruyorum, yolda usul usul ilerliyoruz. Dedem hastalığından dolayı çok yavaş yürüyor. Her zaman bir yerlere yetişme telaşıyla attığım adımlarım dedemin gölgesinde sakinleşiyor. Adımlarımızın yavaşlığı bulutların hareketlerini, yaprakların sallanmasını gözlememe vesile oluyor. Bebekken yürümeye başladığımızda anne babamız heyecanla bize destek oluyor, ilk önce koltuk kenarlarından destek alıyoruz sonra elimizden sıkıca tutup bize destek oluyorlar. Gençlik dönemimizde de en yakın arkadaşlarımız, sevdiklerimiz bize destek oluyor. Yaşlılık sürecinde de aynı şekilde bir elimizle bastondan destek alıyoruz. İnsan manevi bir destek arıyor. Gençlik döneminden yaşlılık dönemine geçtiğimizde istesekte istemesekte bedenimiz zayıflıyor, adımlarımız yavaşlıyor. İnsan bir ses, bir nefes, manevi bir destek istiyor. Bir ömrün nasıl geçtiğini düşünüyor. Bu süreçte bedenimiz zayıfladığı, kuvvetimiz düştüğü için etrafımızdaki güzelliklerin farkına varamıyoruz. Telaştan uzak, usul usul adımlarımızla bir ezan sesinin, bastonundan destek alarak yürüyen bir dedenin farkında olarak yolu yürüyünce hayat yolumuz tüm zorluklara rağmen güzelleşiyor, gözümüze, yüreğimize bir ferahlık geliyor.