Beni, sevdiklerimi ve seveceklerimi yaratanın kelamı olan Kur’an ile hemhal olmak şu kainatın en paha biçilmez mükafatı olsa gerek. ’’Kendisinde hiçbir şüphe bulunmayan tek kitap.’’ (2:2)
Onu okumak, ezberlemek ve hayata geçirmek ne özel nasip. Elbette memnun oluyor ve bu yüce kitabı okumamı nasip edene hamd ediyorum.
Lakin bazen de diyorum ki kendine gel ‘’Kalk ve uyar.’’ (74:2) Evet sana bu yüce kitabı okumak nasip oldu ama nasip olmayanlar için ne yaptın? Onlara bu kitabı okutmak ve tanıtmak için ne yaptın? Yarın onlar senin yakana yapışmayacak mı? Biliyordun da neden bana haber vermedin, beni neden uyarmadın, sen hayatın kullanma kılavuzu olan bu kitabı okudun da benim neden hiç haberim olmadı demeyecek mi? Ne cevap vereceksin ya da cevap verebilecek misin ey aciz kul. Kendine gel.
‘’Zekeriya’nın Rabbi senin de Rabbin.’’ (3:51) Hz. Muhammed’in dini senin de dinin, Ahmed Yesevi’nin derdi senin de derdin, Ahi Evran’ın davası senin de davan ve unutma ki sen Efendimizin (sav) ashabıyla aynı cennete talipsin. O halde bu gayretsizlik neden? Bu boş vermişlik neden?
Var mısın şimdi kalkmaya ve uyarmaya, evvela en yakınından başlayıp onunla yaratılış gayeni gözden geçirmeye?