Keşfedeceğiniz eşsiz içerikler sunan Tahayyül Akademi platformuna hoş geldiniz. Tahayyül ne demek ?, içeriğinde neler gizli ? öğrenmek istiyorsanız bizi ziyaret edin. Eğitim, kitap analizi, alıntılar ve kültür içerikli yazılarımıza şimdi göz atmaya ne dersiniz ?. Tahayyül Akademi hayatımıza başka bir anlam kattı, çünkü tutkularımızı ve düşüncelerimizi sadık okuyucularımızla paylaşmaktan keyif alıyoruz. Okuyun ve tadını çıkarın. www.tahayyulakademi.com
Bugün Kudüs için konuşmak istiyorum. Aslında her zaman konuşmam gerekiyor biliyorum, bu yüzden bunu ne zaman okursanız okuyun her zaman hatırım da ve hatırımız da olsun. Gecesi gündüzü viran olmuş, “ne zaman vuslat Rabb’e!” haykırışları semayı titretirken biz yalnızca dua ederiz ve onlarla aynı cennete tâlip oluruz. Ne yazık ki hakikati göremedi duyamadı birçoğumuz. Belki de bundan sebep birlik olamayışımız. “Mü’min, mü’minin derdiyle dertlenmez miydi! Ne oldu da her gün daha az anımsar olduk? Biz mi tükendik yoksa bu faidesiz dünyada solan umutlarımız mı? Şimdi küskün yüreklere nasıl umut oluruz?” Bilinmez ki onlar bize umut oluverir. Ve onlar imanın gür sesi. Onlar ki bu asrın Ashab-ı Keyf’i gibi gençleri, Sümeyye’leri, Asiye’leri, İbrahim’leri, Bedir’in aslanları gibi; canlarını, mallarını, evlatlarını feda ede ede umut oldular bize. Bu nedir bilir misiniz? Ben söyleyeyim: bu yalnızca Hak Tealâ’ya teslim olmanın timsalidir...
Bizler bu hakikati görene kadar, güneş batıdan doğdu, doğmaya da devam ediyor. Zihinlerimizi, kalplerimizi hakka teslim etmedikçe, bu meydanlar zulmün yuvası, zalimin cenneti olmaya devam edecektir. Tâ ki Hak Tealâ’nın vaadi gelip çatana dek...
O zaman bilmeliyiz ki zulme, şirke, zorbalara karşı durmalı; daha çok çalışıp mü’mine yakışır bir hayat sürmeli ve hakikati hakkın kendisinden bilmeli ve anlamalıyız.
İşte Kudüs asrın Uhud’u ve fakat bir vakit sonra bu asrın bağrına Bedir olacaktır. O vakit ne zaman gelir bilinmez, lakin hak budur ve biz her zaman haktan yana olacağız.
Filistin ve tüm mazlum coğrafyalara selam ve dua ile...
Kardeşlerimiz, böyle bir hâl içerisindeyken nasıl oluyor da çok sıradanmış gibi davranılabiliyor yahut nasıl bu denli mutlu olabiliyorlar?
Şaşırıyorum, sadece çok şaşırıyorum. Sanki tüm bu olanlar onları hiç ilgilendirmiyormuşçasına hareket eden müslümanlar görmek kanıma dokunuyor.
Hâlen çıtı çıkmayan, umursamayan sözde müslümanlar görüyoruz. Nasıl başarıyorsunuz? hiç mi bir şey ifade etmiyor bütün bu olanlar sizin için?
Bu gördüklerinizi dizi sahnesi yahut film karesi mi zannediyorsunuz?
bu zulmü yazacak kalem mürekkebinden tiksinir. Kaç çocuk anne babasını yitirdi, kaç aile evlatlarını bizzat elleriyle gömdü. Çocuklarının cesetlerini bulamayan, evlatlarının uzuvlarını poşetlerde taşıyan anne babalar var.
Narkozsuz ameliyatlar, katledilen bebekler, ağlayan anneler, doğmadan ölenler, balonum mavi değil sarı olsun diye ağlayan çocuklar yerine, yanı başında arkadaşı katledildi diye ağlayan çocuklar ve dahası... Unutmayın bunları, diri tutun öfkenizi!
Haftalardır bebek ve çocuk cesetleri görüyoruz. Nasıl ölümlere alıştırdılarsa aynı şekilde öncesinde de gülen, koşan, kahkaha atan çocukların olduğu bir yaşamın varlığını unutturdular.
Evet yaşam. Üstat İsmet Özel'in "berrak bir gökte çocuklar aşkına savaşmak" dediği yaşam, yaşamak...
Ama gelin görün ki bizim insanımız hala ve hala "toprak satıp ihanet ettiler, bedelini ödüyorlar" gibi söylemlere inanıp ısrarla at gözlüğüyle bakmaya devam ediyorlar, Nuh diyorlar fakat peygamber demiyorlar, araştırmıyorlar ve bu hususta hatırıma Malcolm X'in şu söylemi düşüyor "eğer dikkat etmezseniz medya, mazlumlardan nefret etmenize ve zalimleri sevmenize sebep olur."
Velhasıl bu doğru bilinen yanlışlar doğru olsaydı bile yapılan zulmü meşru kılar mıydı? zulmü alkışlamamız mı gerekirdi?
Bu insanlara en ufak sevgi besleyebilen, yapılanı görmezden gelen veya haklı olduklarını düşünenler şu yayınlanan görüntüleri seyrettikleri ân içlerinde bir şeyler kopmuyor mu? vallahi artık benim aklım havsalam almıyor, bir olamıyor ve biz olamıyoruz.
6 Şubat depreminde görevdeyken bir ablanın evladı enkaz altında kalıp vefat etmişti. Hem ağlayarak hem devamlı sarılarak 1 saate yakın konuşmuştuk. Bana bu acının ne kadar büyük olduğunu, düşmanının dahi başına gelmesini istemeyeceğini, bundan daha büyük bir acı olamayacağını söylemişti.
O zamanlar olaylar hasebiyle zaten çok hassas olduğum için etkisinden çıkmamıştım zira ağlamaktan gözleri şişmiş ve kızarmayı bırakın morarmış bir anne, yanında onu teselli etmeye çalışan fakat kendisi de aynı halde olan bir baba profili görmek benim için asla sıradan olmayan bir görüntüydü. Ve abla "sevdiğini kaybedenler, anne olanlar anlar beni, sen de anne olunca anlarsın" demişti. Ama ben şu an görüyorum ki anne olmadan da anlayabiliyormuşum. Bırakın yakınımı kaybetmeyi ekranda gördüğüm cansız bedenlerin etkisinden çıkamıyorum ve üstlerine devamlı yenileri ekleniyor. Kan bağım olmasa dahi kardeşlerim ölüyor, içim gidiyor, benim canım çok acıyor. Annesinin bakmaya kıyamadığı, babasının saçının teline zarar gelmesini istemediği bebekler ölüyor!
Bir akademisyen, sanatçı, öğretmen, zanaatkar, anne, öğrenci, edebiyatçı, tarihçi, ilahiyatçı,öğrenci...
Yaşam standartları ve hayat tarzları bambaşka olan bu insanların Kudüs'e bakışını ele alan harika bir kitap. Öğretmen bir eğitimci penceresinden Kudüs'e bakarken, bir ilahiyatçı manevi boyutta Kudüs'e bakıyor, bir öğrenci evvela Kudüs'ü öğrenmeye niyet ediyor, bir tarihçi Kudüs'ün hem İslam ile hem de İslam'dan önce Kudüs'ün önemini inceliyor. meslek farklı, bakış açısı farklı fakat her biri bizlere bambaşka pencereler aralıyorlar. Her biri ciddi manada önem arz ediyor
Kitabı okuyup Kudüs'ün sizdeki önemini muhasebe etmeyi unutmayın.
