Güncelleme tarihi: 27 Kas
Kardeşlerimiz, böyle bir hâl içerisindeyken nasıl oluyor da çok sıradanmış gibi davranılabiliyor yahut nasıl bu denli mutlu olabiliyorlar?
Şaşırıyorum, sadece çok şaşırıyorum. Sanki tüm bu olanlar onları hiç ilgilendirmiyormuşçasına hareket eden müslümanlar görmek kanıma dokunuyor.
Hâlen çıtı çıkmayan, umursamayan sözde müslümanlar görüyoruz. Nasıl başarıyorsunuz? hiç mi bir şey ifade etmiyor bütün bu olanlar sizin için?
Bu gördüklerinizi dizi sahnesi yahut film karesi mi zannediyorsunuz?
bu zulmü yazacak kalem mürekkebinden tiksinir. Kaç çocuk anne babasını yitirdi, kaç aile evlatlarını bizzat elleriyle gömdü. Çocuklarının cesetlerini bulamayan, evlatlarının uzuvlarını poşetlerde taşıyan anne babalar var.
Narkozsuz ameliyatlar, katledilen bebekler, ağlayan anneler, doğmadan ölenler, balonum mavi değil sarı olsun diye ağlayan çocuklar yerine, yanı başında arkadaşı katledildi diye ağlayan çocuklar ve dahası... Unutmayın bunları, diri tutun öfkenizi!
Haftalardır bebek ve çocuk cesetleri görüyoruz. Nasıl ölümlere alıştırdılarsa aynı şekilde öncesinde de gülen, koşan, kahkaha atan çocukların olduğu bir yaşamın varlığını unutturdular.
Evet yaşam. Üstat İsmet Özel'in "berrak bir gökte çocuklar aşkına savaşmak" dediği yaşam, yaşamak...
Bisikletten düşse canı acımasa dahi etrafına "anne" nidaları saçarak ağlayan çocuklar, bombaların dehşetinden titriyor, yaşadıkları şoktan mütevellit ağlayamıyorlar.
Ama gelin görün ki bizim insanımız hala ve hala "toprak satıp ihanet ettiler, bedelini ödüyorlar" gibi söylemlere inanıp ısrarla at gözlüğüyle bakmaya devam ediyorlar, Nuh diyorlar fakat peygamber demiyorlar, araştırmıyorlar ve bu hususta hatırıma Malcolm X'in şu söylemi düşüyor "eğer dikkat etmezseniz medya, mazlumlardan nefret etmenize ve zalimleri sevmenize sebep olur."
Velhasıl bu doğru bilinen yanlışlar doğru olsaydı bile yapılan zulmü meşru kılar mıydı? zulmü alkışlamamız mı gerekirdi?
Bu insanlara en ufak sevgi besleyebilen, yapılanı görmezden gelen veya haklı olduklarını düşünenler şu yayınlanan görüntüleri seyrettikleri ân içlerinde bir şeyler kopmuyor mu? vallahi artık benim aklım havsalam almıyor, bir olamıyor ve biz olamıyoruz.
6 Şubat depreminde görevdeyken bir ablanın evladı enkaz altında kalıp vefat etmişti. Hem ağlayarak hem devamlı sarılarak 1 saate yakın konuşmuştuk. Bana bu acının ne kadar büyük olduğunu, düşmanının dahi başına gelmesini istemeyeceğini, bundan daha büyük bir acı olamayacağını söylemişti.
O zamanlar olaylar hasebiyle zaten çok hassas olduğum için etkisinden çıkmamıştım zira ağlamaktan gözleri şişmiş ve kızarmayı bırakın morarmış bir anne, yanında onu teselli etmeye çalışan fakat kendisi de aynı halde olan bir baba profili görmek benim için asla sıradan olmayan bir görüntüydü. Ve abla "sevdiğini kaybedenler, anne olanlar anlar beni, sen de anne olunca anlarsın" demişti. Ama ben şu an görüyorum ki anne olmadan da anlayabiliyormuşum. Bırakın yakınımı kaybetmeyi ekranda gördüğüm cansız bedenlerin etkisinden çıkamıyorum ve üstlerine devamlı yenileri ekleniyor. Kan bağım olmasa dahi kardeşlerim ölüyor, içim gidiyor, benim canım çok acıyor. Annesinin bakmaya kıyamadığı, babasının saçının teline zarar gelmesini istemediği bebekler ölüyor!
İşte bu yüzden, müslüman! artık bir taş al eline!
